Kamienica Hotelu Santi znajduje się w samym centrum Krakowa, w sąsiedztwie Kościoła Dominikanów, Placu Wszystkich Świętych i ulicy Grodzkiej – części dawnego Traktu Królewskiego. Wszystkie zabytki Starego Miasta można zwiedzać spacerem; Sukiennice i Bazylika Mariacka to odległość zaledwie 350 m (ok. 3 minuty pieszo) a Zamek Królewski na Wawelu 550 metrów (około 7 minut pieszo).

Hotel Santi oferuje przestronne pokoje standardowe oraz typu deluxe znajdujące się na 3 piętrach, które obsługuje nowoczesna winda. Pokoje deluxe zdobione są malowidłami na ścianach, elementami drewnianymi czy odkrytym ceglanym murem. Pokoje ze skosami na ostatnim piętrze od strony ulicy wychodzą na pobliskie wieże i jako jedyne posiadają typową klimatyzację. Parking hotelowy mieści się pod adresem Poselska 28 (dziedziniec Hotelu).

Kamienice przy ul. Dominikańskiej 1 i 3 w obecnym kształcie powstały w wyniku połączenia i adaptacji siedmiu nowożytnych budynków mieszkalnych, budowanych sukcesywnie przy kościele Św. Trójcy od w. XV do przełomu XVIII i XIX w. Domy te, o charakterze kamienic mieszczańskich, były wynajmowane rzemieślnikom i kupcom krakowskim, o czym świadczą zapisy w księgach poboru szosu. Pierwszy zapis dotyczący domów należących do klasztoru pochodzi z r. 1441. W połowie w. XV jeden z tych domów był już murowany. 

Z analizy architektonicznej rozplanowania rzutów oraz interwencyjnych  badań architektonicznych,  wykonanych w r. 1996, wiadomo, że w skład obecnej kamienicy Dominikańska 1 weszły 3 starsze domy, z których dwa zachodnie scalono już przed końcem wieku XVIII. Na pierworysie Planu Senackiego, datowanym na  r.1805,  w miejscu omawianej kamienicy zaznaczone są już tylko dwa budynki. Kompleksowa przebudowa kamienic miała miejsce w pierwszej połowie wieku XIX. Domy te do lat 20-tych w. XIX  stały przy wewnętrznej drodze biegnącej przy Kościele Św. Trójcy. Ulicę Dominikańską przebito dopiero w r. 1824  po zburzeniu miejskich murów obronnych,  w ramach akcji porządkowania podjętej przez Senat Wolnego Miasta Krakowa. 

Wszystkie kamienice klasztorne przy nowej ulicy Dominikańskiej przebudowano, scalono ich fasady i nadbudowano II-gie piętro przed r. 1838. Obecną formę dachu, rozplanowanie rzutów oraz  wystrój elewacji i wnętrz kamienice przy ulicy Dominikańskiej uzyskały dopiero w 2 połowie wieku XIX, w ramach remontu po wielkim pożarze Krakowa w 1850 r.  Wszystkie kamienice czynszowe w zespole zabudowy Dominikanów otrzymały wtedy jednolity skromny wystrój. Wszystkie mają identyczną tynkową dekorację elewacji, w postaci skromnych opasek wokół okien i profilowanych gzymsów, taką samą stolarkę drzwi, bram i okien, tralkowe balustrady ganków i schodów.
W roku 1994 wykonano remont elewacji frontowej obu kamienic, w ramach nadzoru przebadano ściany elewacyjne. Dokumentacje z badań konserwatorskich i nadzorów prowadzonych w ramach tych prac znajdują się w Administracji Klasztoru Dominikanów i w archiwum WKZ.